Met mijn bord in handen bekijk ik de buffettafel. De meest prachtige schotels groenten, salades en fruit in alle soorten en maten. Zoveel kazen, vlees, vis, kruiden, noten en zaden. Kijk ik naar de borden van de andere gasten, dan is ieder bord anders. Iedereen heeft een eigen, unieke combinatie gerechten en hoeveelheden.
Doe ik een stap terug, dan is dit lopende buffet een mooie metafoor voor het leven. Ook al ‘eten’ we allemaal van dezelfde tafel, toch eet niemand hetzelfde. De combinatie van ingrediënten is in ieder leven anders. Ook komen er dingen bij of verdwijnen van het bord. Zo worden sommige mensen geboren met handicaps of worden jong ziek, anderen op oudere leeftijd, een enkeling nooit. Sommigen trouwen, krijgen kinderen, anderen brengen hun leven zonder partner of kinderen door. De een heeft een betaalde baan, een ander reist de wereld om. Ook de samenstelling van families waar we in terecht komen is variabel: is het gezin groot, klein, samengesteld, liefdevol, ingewikkeld. Worden we als wees geboren of ter adoptie opgegegeven. De basis ingrediënten waar uit ‘gekozen’ kan worden zijn voor iedereen hetzelfde, maar wat we uiteindelijk ‘op ons bord’ krijgen, is voor iedereen anders.
Voor autisme geldt hetzelfde. Er is niet één ‘one-size-fits-all’ vorm. Er zijn net zoveel verschillende vormen als er mensen met autisme zijn. Ieder is uniek. Autisme is net als het leven zelf, een tafel vol kenmerken, waarvan iedereen een eigen unieke bordje heeft. Pas nu, op mijn 57e, blijkt dat ik waarschijnlijk ook ergens op dit spectrum hoor. Van “Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit!” tot “Ach, iedereen is wel ‘n beetje autistisch.” zijn dan ook veel gehoorde reacties die ik krijg de laatste tijd. Toch is er heel veel wat niemand ziet, maar waar ik wel degelijk last van heb. Al mijn leven lang.
Sinds ik 3 weken geleden van mijn psychologe de bevestiging kreeg dat het inderdaad zinvol is uit te zoeken welke rol autisme speelt in mijn leven, ben ik me er volledig in gaan verdiepen. Ook míjn idee van autisme blijkt vol gaten. Hoog tijd voor verder onderzoek. Nu ik eindelijk begin te herstellen van de depressie die in december begon, gevolgd door een fikse griep, kan ik me voorzichtig gaan richten op uitzoeken hoe het diagnostiek traject voor autisme werkt. Hoe zit het met vergoedingen, welk centrum voor diagnostiek is het beste, wat zijn de wachttijden. Dat zijn de eerste vragen die beantwoord moeten. Voor mij al uitdaging genoeg!
Na de eerste schokgolf van opluchting, paniek, verdriet en verwarring begint het stof neer te dalen en ontstaat gelukkig ook weer ruimte voor werk en creativiteit. De komende tijd zal ik dan ook op dit gebied weer meer gaan delen, maar ik wil ook meer schrijven. Het is tijd mijzelf te bevrijden, muurtjes om te gooien en meer openheid te creëren, over deze wondere wereld die autisme heet en waar we allemaal, bewust of onbewust, mee te maken hebben.
xx
Illustratie uit De Droommaker serie – ‘Under the clouds’