juni 21, 2015
Mooi Mens, Ik schrijf geen verhalen, want het leven schrijft mij. Waarom tijd en energie verdoen aan wat al vrijelijk gedaan wordt. Creatie is niet van mij, creatie is wat mij laat doen, wat mij mijn vrijheid laat ervaren. Creatie maakt mij vrij. Vrij om te denken, te dromen, te voelen, te leven. Creatie is leven, is het wonder wat zich iedere dag voltrekt door mij de ogen te openen en wakker te laten worden in deze nieuwe dag waarin alles en iedereen iedere seconde weer nieuw is. Iedere dag is een aaneenschakeling van groei, van nieuwe momenten vol nieuwe kansen om alles opnieuw heel anders te doen. Waarom doe ik dat dan niet?
Omdat ik vergeet te zien, omdat ik mens ben en me af laat leiden van die eeuwige stroom van creatie en me laat verleiden te geloven dat alles altijd hetzelfde is en niets wezenlijks ooit echt zal veranderen, maar kijk, er is een rimpel bij in mijn gezicht, iets wezenlijks is al verandert. Kijk, een nieuwe grijze haar, zat die er gisteren dan nog niet? Nee, die heb ik er vandaag pas nieuw bij bedacht. Gisteren zag ik hem niet, dus was hij er niet. Vandaag ben ik wakker en zie ik hem wel en constateer ik verandering, groei, ontwikkeling.
En zo zijn er duizenden, miljarden kleine, grote onzichtbare, zichtbare veranderingen die ieder moment van iedere dag plaatsvinden in en om mij heen die ik niet zie. Waar ik mij niet bewust van ben, maar die toch gebeuren. Bloeit een roos in de woestijn, ook als niemand haar ziet? Slaat mijn hart, ook als ik haar niet hoor? Doorstroomt levensadem mijn longen, ook als ik er niet aan denk haar diep te inhaleren? Gedachten stromen in en uit. Waarin? Waaruit? Mijn oren, mijn neus, mijn mond, het brein wat ik niet zie, maar wat mij wel verteld wat mijn ogen zien? Leef ik ook als niemand mij ziet? Ben ik ook als niemand mij ziet? Wie ben ik als niemand mij ziet? Ben ik dan meer of minder mijzelf? Of ben ik in het geheel iemand anders in de ogen van wie mij beziet? Ziet iemand mij ooit echt? Zie ik jou ooit echt?
Ziet iemand een ander zoals wij onszelf echt zien? Ik vindt jou prachtig, jij jezelf niet zo, waarom is dat? Ik vind mijzelf niet zo aardig, jij mij wel, hoezo? Waarom zien wij onszelf en elkaar zo verschillend? We hebben allemaal ogen, maar kijken we daar ook mee? Is iemand waar we van houden niet veel liever en mooier, dan een onbekende? Dat zien we met ons hart en brein, daar komt geen oog aan te pas. Die zwerver op de hoek is misschien de mooiste mens op aarde, maar wie ziet voorbij het vuil op zijn gezicht? Cliches zijn waar geworden werkelijkheid. Ze waren al waar, alleen wisten we dat nog niet, tot ze cliche werden en toen geloofden we ze niet meer, want clichés zijn zo cliché, passé.
Gepasseerd, dat voelen we ons zo vaak, maar hoe vaak passeren we elkaar? Ik zie jou niet, als jij mij niet ziet. Maar ik kan jou niet zien, als ik mijzelf niet zie, ik kan mijzelf niet zien, als ik jou niet wil zien. Onmetelijk, onbegrensd, onophoudelijk zijn wij met en tot elkaar verbonden. Ik schrijf geen verhalen, jij schrijft mij, vult mij in, dicht mij regels toe die ik niet zei. Dicht mij talenten en mogelijkheden toe die ik niet bezit. Wie ben ik zonder jou? Ben ik wel zonder jou?
Ik schrijf geen verhalen, want het leven drijft mij. Net zo onverwacht als deze woordenstroom in mij begon, dringt hij bij jou binnen nu je dit zo leest en voert weer verder als je aan mij denkt, later, dat rare mens, wat die rare dingen schreef, maar toch, het blijft wel hangen, ergens raakt het. Kant noch wal, maar daar ergens tussenin, heb je de moeite genomen dit te lezen, omdat het iets raakt. Een nieuwsgierigheid wakker maakt, naar wat het leven je te bieden heeft en daar ergens in het midden blijft iets achter van wat geraakt werd. Of je het nu onzin vindt of niet, een mening heeft zich al in je gevormd, daar ergens heeft het leven toch zijn spoor achtergelaten in jou, via mij.
Ik zei het je toch…ik schrijf geen verhalen, het leven schrijft mij. En jou, al lezend, erbij. Welkom in je leven!
©FHHage, Weesp 2013, bewerkt 2015