juli 10, 2015
Ik wil al heel lang even met je praten, maar het komt er steeds niet van. Werk, het leven, van alles komt er tussen. Láát ik er tussenkomen eigenlijk, want eerlijk gezegd durfde ik niet zo goed.
Want zie je, er zijn dingen met jou gebeurt, die ik niet zo goed onder ogen durfde te komen, dat heeft nogal wat tijd en moeite gekost. En al die tijd heb jij je alleen en ongezien gevoeld, dat weet ik, nu helemaal.
Ik kijk naar je foto en zie wat niemand anders zag, je angst. Er was een grote meneer die nare dingen met je deed, ik was erbij, maar kon niets doen, want we waren nog maar zo klein. Ik liet jou alleen daar en groeide zelf verder, leerde, zag nog veel meer en werd steeds een stukje wijzer. Maar nooit lukte het me die stap naar jou te maken en even, zoals nu, met je te praten.
Je was zo eenzaam daar alleen, dat weet ik wel, zag ik ook, maar ik draaide me om en dacht, eerst nog wat groeien, eerst nog wat leren en dan ben ik er klaar voor, dan kan ik je aan. Maar iedere dag werd er weer een verder bij jou vandaan. En toch was ik nooit echt ver van je weg, ik zag je, hoorde je roepen, verstijfde in jouw angst, huilde jouw tranen en schreeuwde in stilte jouw schreeuwen. Alles wat mijn handen maakten, mijn ogen zagen, mijn hart raakte en mijn ziel voortstuwde, was om jou te kunnen zien, zoals ik je vandaag hier voor me zie. Klein en eenzaam, maar o, wat ben je dapper!
Want in al je alleen zijn ben je toch altijd hier gebleven.
Zo lang dacht ik dat je kwijt was, dat je voorgoed voor me verloren zou zijn, maar vandaag zie ik je hier zitten met je grote, bange ogen en je kijkt me aan. Daar zie ik alles weerspiegeld terug, je angst voor die grote enge meneer, die grote, enge dingen met je deed, die je pijn deed en bang maakte, zoals geen kind ooit bang zou moeten zijn.
Je was er ook bij toen later een vader, een moeder hun dingen deden, je riep me toe om weg te gaan, verdwijnen, maar ik kon het niet, wist nog niet hoe. Ik was nog steeds niet groot genoeg. Er kwamen er meer, delen rond jou en mij die ons beschermden, voelden wat wij niet meer aankonden om te voelen, zagen wat wij niet aan konden zien, wisten wat teveel was voor ons om te weten. En zo ontstond een eenheid van delen die ervoor zorgden dat wij samen konden blijven bestaan. Ik heb ze allemaal ontmoet en weet nu al hun geheimen en verdriet. De laatste dat ben jij, de eerste, die het langst moest wachten, maar we moesten sterk genoeg hiervoor zijn. Die dag is nu gekomen, ik ga jou vertellen wat je zo nodig hebt te weten: je bent niet meer alleen, ik heb je nooit verlaten, moest alleen zelf eerst nog wat groeien, dat heb ik nu gedaan. En vandaag kom ik hier bij je zitten, sla mijn armen om je heen en zeg; sorry, dat dit alles je moest gebeuren, maar het is voorbij, we zijn erdoorheen, hebben het doorstaan en als een grote storm hebben we het allemaal overleefd. Het is voorbij, we gaan nu samen verder een nieuwe toekomst tegemoet, met nieuwe vrienden, die van ons houden en steunen en zien waar wij voor staan. Dit doen we voor onszelf en al die kindjes die net als jij en ik, hier ooit doorheen moesten en soms nog gaan of zullen moeten gaan.
Ik heb je lief, mijn lief, lief kleintje, je bent van mij en ik van jou, van nu af en voor altijd. Het hele universum rond hou ik van jou. x
©FHHage,Weesp 2015