april 5, 2016
Twee dagen voor kerst 2015 vorig ‚ontving’ ik dit gebed. Niet van een vriend, niet via een of andere aardse weg, maar als een gevoel in mijn hart wat zijn weg vond in een stroom woorden die geschreven wilden worden. Na het schrijven las ik dit gebed in mijn schetsboek terug.
Er zijn dingen die je als kunstenaar ‚zelf’ maakt, dat zijn de worstelingen met het materiaal, met mijn eigen kleine verhaal wat verteld wil worden. En dan zijn er de dingen die ik ‚ontvang’, de daadwerkelijk ‚geïnspireerde’ werken.
Deze mooiste werken zijn een geschenk wat ik mag maken en in de wereld brengen. Dat is wat mijn werk als kunstenaar zo boeiend maakt. De inspiratie die mijn hart in vuur en vlam zet en me laat zoeken naar manieren om het naar beste kunnen zo mooi mogelijk de wereld in te sturen.
Al een tijdje ben ik nu bezig met kalligrafie en illumineren, deze tekst paste daar perfect bij. Niet helemaal vrij van imperfecties, er zijn altijd dingen die beter kunnen, maar dat is een kwestie van oefenen. Dit gebed gaat echter niet over perfecties en imperfecties, het gaat over de groeiende staat van mijn hart in dankbaarheid. En hoe dat gevoel vorm te geven zo goed als ik op dit moment kan.
Dit is het resultaat.
Dankbaarheid is makkelijk als er iets goeds en leuks gebeurt, maar de dankbaarheid waar dit gevoel over gaat, is de dankbaarheid die je moet leren voelen. Dankbaarheid voor de moeilijke dingen in het leven, verlies, moeilijke tijden, pijnlijke groei etc. en al het moois wat daar uit kan ontstaan, als we het maar willen zien.
Deze dankbaarheid is mijn levenslange oefening. Soms verdwijnt hij even naar de achtergrond, maar altijd vindt ik hem weer terug en weet ik weer: dit is waar het over gaat.
Het zal dan ook zeker niet de laatste keer zijn dat ik dit gebed zal kalligraferen, maar dit is wel de eerste die de wereld in mag. Met instemming van de bron waar hij uit voortkwam.
Ik hoop dat het iedereen die dit leest en ziet, net zo raakt als mij.
Ga de wereld in en breng de gift van dankbaarheid.
