januari 10, 2020
Ik geloof in lichtpuntjes, momenten van helderheid, waarin je ineens ‘een lichtje opgaat’. Het brein maakt een connectie en ineens is iets even heel helder en duidelijk.
‘Dat ik dat niet eerder bedacht hebt!’, zeg je dan.
Momenten van helderheid vinden op alle niveaus van het leven plaats: van het je realiseren dat je hebt onthouden wat je er zo hard moest instampen op school, via snappen hoe die Ikea kast in elkaar moet en plots begrijpen waarom je kleuter al een paar dagen zo verdrietig is, tot het je beseffen van je eigen sterfelijkheid en wat je nou werkelijk belangrijk vind.
Lichtjes die opgaan zijn bij iedereen te vinden, iedereen maakt ze mee. Je beleefd ze in bed, in de schoolbank, op het werk, in de keuken, ja, zelfs op de wc! En de mooiste lichtmomentjes zijn die van even samenvallen met het leven. Even niet meegesleurd worden door die voortdenderende trein van gedachten in je hoofd, even niet overspoeld worden door alle stress en emoties doordat iedereen iets van je wil, even niet hoeven rennen en racen om weer het volgende niet te stillen verlangen proberen te bevredigen.
Even zitten met een kopje thee, de geur in je neus, de warmte in je handen, hoe het warme vocht door je slokdarm glijdt en je ingewanden verwarmt. Alleen dat, van moment tot moment. Of dat moment waarin je hard loopt en niet meer denkt, ruimte voelt in hoofd en hart. Waar je even samen valt met heel het leven en alles één wordt. Dat moment waarin je opgaat in je werk, die hobby, die passie. Alle andere werk en beslommeringen achter je latend en verdwijnend in dat ene wat je doet. Dat moment van inspiratie, waarop je weet wat je te doen staat, hoe je verder moet.
Iedereen kent momenten als dit, kleine momenten van verlichting, van even opgelicht worden uit het dagelijks bestaan. En als er genoeg van die kleine momenten zijn, merk je op een gegeven moment dat denken niet belangrijk is, dat voelen niet belangrijk is, dat verlangen niet belangrijk is, want alles gaat voorbij. Dat is het moment dat je één wordt met het leven, geen verschil meer tussen een ‘jou en mij’, er is geen mens, geen dier noch plant, er is slechts leven, die onnoembare stroom die alles drijft, waar alles uit voortkomt en nooit werkelijk in verdwijnt, die sommigen God noemen, anderen Verlichting, anderen Tao of de Weg of ‘gewoon’ Het Leven. Die stroom die niets van dat alles is en alles tegelijk.
En dan, als je dat moment hebt geproefd, begrepen, doorvoelt, beleefd, weet je dat er niet één zo’n moment is, maar dat Alles dit moment is. Het licht ‘daarbuiten’, brak door ‘hierbinnen’. En dan zet je je kopje thee weg en gaat weer aan het werk, doet de afwas, mist je deadline, helpt de buurman, repareert de auto, haalt de vuilnis op, maakt de wc schoon, breekt een nagel, wast de billen van je baby, wordt boos op de kleuter, huilt om dat drama in het buitenland, knuffelt je lief, doet snel een boodschap in de regen, valt in de modder en bent één met het leven. Jij bént Het Leven. Er is niets anders.