17 jaar oud en weglopen van huis, de situatie met alle spanningen en angsten werd onhoudbaar. Van een klein, stil dorp, middenin de grote stad terechtkomen. Het opvangcentrum zit middenin de Jordaan, hartje Amsterdam. Hier woon ik door omstandigheden zes ipv de toegestane drie maanden. Halverwege mijn tijd daar begint mijn nieuwe studie, grafische reproduktietechnieken aan het Grafisch lyceum in de Dintelstraat. Tijdens de opleiding leer ik de eerste beginselen van het lettertekenen, kalligrafie, boekbinden, letterzetten met loden letters en drukken op een Heidelberger degelpers. Ondanks de ingewikkeldheid van de omstandigheden, kan ik mijn geluk niet op. Al vanaf de eerste dag voel ik ‘hier hoor ik thuis’. Ik kan niet wachten om iedere dag te beginnen en zoveel mogelijk te leren. Als een spons neem ik alles op wat me aan kennis aangeboden wordt. Bezig zijn met de creatieve opdrachten helpt ook alles waar ik van wegliep op afstand en onderdrukt te houden. Twee maanden na de start van de opleiding vind ik een kamer in het souterain bij een kinderloos echtpaar in de wijk achter het concertgebouw. In de weekenden werk ik in het Onze Lieve Vrouwengasthuis, ontbijt, lunch en avondeten rondbrengen op de afdelingen. Fysiek zwaar, maar de patienten maken het werk waardevol. Na nog drie maanden raak ik overspannen en moet eerst stoppen met werken, daarna met de opleiding. Het eerste gat waar ik in val. Er zullen er nog vele volgen, maar dat weet ik dan nog niet.
Na vele omwegen en nog ruim 12 jaar full-time ziek zijn, haal ik via een reintergratie traject eindelijk op mijn 40ste mijn diploma Grafisch Vormgeven. Het is een andere wereld, alles gaat nu digitaal. Enerzijds een voordeel voor mij, want fysiek kan ik dit, maar mijn ziel mist de oude ambachtelijke technieken.
Fast forward naar een paar weken geleden, begin december 2022, nog eens ruim 17 jaar later. Op een donderdagmiddag stapt een mevrouw mijn studio in met de vraag of ik interesse heb in een proefpers. Haar man had een drukkerij, maar kan niet meer werken. De spullen staan al jaren ongebruikt en moeten nu echt weg, maar wellicht heb ik interesse. Mijn hart slaat over en ja, natuurlijk heb ik interesse! Nog geen week later staat er een tafelmodel proefpers in mijn studio, nog een week later volgen bijbehorende werkmaterialen. Alsof de tijd me ingehaald heeft gaan ineens deuren in mijzelf open waarvan ik dacht dat ze voorgoed dicht waren geslagen. De vreugde en het enthousiasme om ermee aan de slag te gaan vraagt zijn tol, dus in plaats van spelend in de studio, breng ik deze eerste kerstdag thuis op de bank, verplicht rustend, door.
Maar rust is ook ruimte voor bezinning en langzaam daalt het besef in dat, sinds het overlijden van mijn vader afgelopen september, diverse tot dan toe gesloten deuren open lijken te gaan. Het voelt alsof ik mijzelf opnieuw aan het uitvinden ben. Zijn dood geeft naast gemis, ook ruimte voor allerlei zaken waar tijdens zijn leven en aanwezigheid geen ruimte voor was.
Komende vrijdag is het precies 100 dagen sinds zijn overlijden en naast rouw en verlies breek ik ook open. Ik vind een mij nog onbekende, helere versie van mijzelf waar ik eerder niet mocht en kon zijn. Onwennig en nieuw, maar ook dit is rouw, ook dit is verlies: een nieuw begin. En daar hoef ik me niet meer schuldig over te voelen realiseer ik me nu, want als zelfs het leven zelf mij nieuwe, tweede, kansen geeft, kan het niet anders dan goed zijn wat gebeurt.
Nu is het aan mij me over te durven geven en eindelijk durven leren meegaan in die flow, durven leren vertrouwen.
Na bijna 100 dagen beginnen we beide aan een nieuwe fase, scherpe randjes die nog zo verwondden tijdens zijn leven, verzachten. Herinneringen doen minder pijn, gemis krigt meer ruimte en voelt als heling.
Deze kerst vier ik thuis, alleen, maar niet ‘alleen’. Want ook al sloot ik me voor een groot deel van de buitenwereld af deze voorbije maanden, er braken kieren open waar nieuw licht door naar binnen sijpelde. Er groeit een nieuw vertrouwen in mensen waar ik eerder niemand toe kon laten.
En zo worden deze donkere dagen, mijn lichtste van het jaar. Zelfs al zit ik hier alleen, ik weet dat ik morgen of overmorgen naar mijn studio kan en daar mag gaan spelen met materialen die mijn speelveld compleet maken om alles te kunnen maken volgens tradities waar ik al zo lang van droom. Voor kerstkaarten is het te laat, maar de eerste versie van mijn allereerste eigen, gekalligrafeerde ėn handgedrukte nieuwjaarskaart ligt al te wachten!
Mijn wens voor het nieuwe jaar: zoveel mogelijk mensen net zo blij maken met de dingen die ik ga maken als ik wordt van het maken zelf!
Pay it forward, 2023!
Fijne dagen voor iedereen, met een extra knuffel voor iedereen die het nodig heeft.
Xx
Liefs, Eric