Kwetsbaarheid is een kracht, maar ook gewoon ontzettend kwetsbaar. Al weken nu is mijn bed weer mijn grootste vriend, daar waar het klein, donker en stil is. Daar waar ik niet hoef te doen alsof het goed gaat. De onderstroom die al mijn hele leven zwaar en donker onder alles doorstroomt en hoe en waar ik ook zoek, nooit echt lichter lijkt te worden.
Vertel me niet wat ik zou moeten doen, ik heb het vast al geprobeerd, Zeg niet dat het wel overgaat, meevalt, het valt niet mee en ik weet dat het niet overgaat. Deze wereld is voor mij te groot, te veel, te snel. Ik heb behoefte aan traag, aan rust, aan ruimte en hoe hard ik ook probeer mee te doen in jouw tempo, het lukt me niet. Ik kan het niet.
‘Maar je bent altijd zo optimistisch, vrolijk en je doet zoveel. ‘
-Ja, maar jij weet niet hoeveel pijn en moeite dit kost. Hoe vaak ik stuk loop en onderuit ga.
Het universum stuurt de hulp die nodig is. Daar geloof ik heilig in. Soms duurt het even, soms een heel leven. Vorige week heb ik eindelijk met de psycholoog een knoop durven doorhakken, we gaan een onderzoek beginnen. Hier kom ik later nog op terug.
Voor nu wil ik een stukje zwijgen doorbreken, omdat ik niet anders kan, omdat soms toegeven dat je iets niet (meer) kunt, helpt en rust en ruimte geeft.
Er moet meer ruimte komen, voor alles wat niet kan en waar ik niet meer alleen uit kom.
En daar springt vandaag ineens het universum bij, met de premiere van ‘Samen uit de schaduw’. Een documentaire van actrice Hanna Verboom over de noodzaak tot het openbreken van het stigma rond mentale problemen.
“In een tuin voor paardenbloemen, kunnen orchideeën niet bloeien.”