Dit is hoe het werkt. Nadenkend over de klimaatcrisis en alle dingen die gebeuren in de wereld, de hitte-golven, bosbranden, overstromingen, uitstervende dieren, oorlog. Het is te groot, te veel, wat kan ik daaraan doen?
Dat grote denken verlamd me, verstopt mijn brein met angst en depressie. Dat lijkt erg, maar als ik die angst en depressie aanga, komt hier altijd iets nieuws uit voort. Een nieuw stukje bewustzijn, iets kleins, wonderbaarlijks ontspruit en een herconnectie van mijzelf met de wereld om mij heen ontstaat.
We zijn allemaal deel van de natuur. Meer nog, wij zíjn de natuur. We eten, drinken en bemesten de wereld om ons heen, net als ieder ander dier. Maar omdat wij ‘denken’, communiceren in taal en andere dieren voor ons laten werken, denken we dat we beter zijn, dat wij de natuur beheersen in plaats van andersom. Dat de natuur het in een simpele aardbeving, stormvloed, droogte of bosbrand van ons wint begint steeds urgenter door te dringen.
We moeten terug naar het respect voor waar we vandaan komen, de moederschoot, waar we uit voortkomen, moeder aarde, en waar we mee samen leven, alle levende wezens op deze planeet. De een niet belangrijker dan de ander. Als er iets is wat we steeds meer beginnen te snappen, is het dat wij niet kunnen bestaan zonder de aanwezigheid van zelfs de kleinst mogelijke levensvorm.
Leven is een balans van alles wat is. Het ís maakbaar, maar alleen in onderling evenwicht. We móeten depressief worden en angstig van alles wat om en in ons gebeurt. Het is onze (dé) natuur om te veranderen, in stilte naar binnen te keren en de stormen die in en om ons woeden onder ogen te zien. We zíjn aarde en geest, dezelfde aarde die bomen hun bladeren van kleur laat veranderen voor ze helemaal te verliezen, net zoals wij van haarkleur en lichaamskracht veranderen. Dromen die ons voortstuwen tijdens onze jeugd, zijn niet dezelfde als waar we ons later aan vasthouden. Sommige komen uit, anderen niet. Allemaal processen van verlies en rouw. Wat verloren wordt gaat op de hoop van gevallen bladeren, composteert tot verse aarde voor nieuwe zaadjes om in ontkiemen. Een proces van tijd en werk door onzichtbare krachten die we nooit zullen begrijpen, noch beheersen. Nieuwe zaadjes ontstaan en ontspruiten, niet door ‘positief denken’, maar door het eeuwenoude, natuurlijke proces van omzetting en composteren.
Iedereen stuit, in dit proces van zoeken hoe het anders kan, onvermijdelijk op het besef dingen los te moeten laten waaraan hij gewend is. Dus ja, wees depressief, angstig en besef dat dit groei is! Geef het de ruimte en er zullen vanzelf nieuwe zaadjes ontstaan. Als we elkaar kunnen helpen loslaten hoe we dachten dat het leven zou (moeten) zijn, creëeren we ruimte voor een gezondere, helere wereld voor plant, mens én dier. Met respect voor alles waarmee we zo bevoorrecht zijn dit leven te mogen delen.
shorturl.at/aGOQ9