januari 8, 2020
Beelden van Australische brandhaarden schroeien nog op mijn netvlies. Een jonge kangaroo hangt met zijn voorpoten over een omheining van prikkeldraad alsof hij er even staat uit te rusten. Een tweede blik laat zien dat hij verkoold is, zijn oogholtes twee dichtgeschroeide gaten, zijn lippen weggesmolten, zijn tanden zichtbaar. Zijn lichaam verandert in een beeld van kool.
Op zijn vlucht voor het vuur liep hij vast in door de mens aangebrachte grenzen.
En terwijl grote delen van het land in brand staat en mens en dier, huis, haard en zelfs levens verliezen, werd in Sydney de jaarlijkse vuurwerkshow afgestoken, want ‘dat verwacht de wereld van ons’.
Ondertussen vlogen bij ons de vuurwerkbommen rond onze oren en lijkt de oude Chinese traditie om de geesten van het oude jaar te verjagen met knallen en vuurwerk, steeds meer op ‘oorlogje spelen’.
Alles moet groter, zwaarder, gevaarlijker, grover en explosiever. Net als onze meningen. Wie zich niet gehoord voelt neemt zijn toevlucht tot schreeuwen, schelden, shockeren, en zo werden de rotjes van vroeger de vuurwerkbommen van nu. Met allemaal dezelfde boodschap: ‘Ik ben hier en dat zul je weten, of je er nou blij mee bent of niet!’
Schade aan eigen en andermans lijf en lede, dieren, huizen, auto’s, het maakt allemaal niet uit, als men maar gehoord wordt. Maar hoe harder we schreeuwen, hoe minder er naar ons geluisterd wordt. Hoe meer we praten, hoe minder we gehoord worden. Om gehoord te worden is stilte nodig en luisterende aandacht. Niet zwijgen, niet wentelen in ‘ik mag er niet zijn’, ‘ik wordt niet gehoord’, maar actief luisteren om echt te kunnen praten.
De wereld, het leven, ze zijn niet zo maakbaar als we denken. Geluk, lijden, liefde, verlies. Iedereen krijgt ermee te maken. En allemaal willen we hetzelfde: gezien en gehoord worden, in ons geluk, maar vooral ook ons verdriet en onze pijn.
En daar groeit de hoop! Want er moet dan wel ruimte zijn om te praten, maar vooral ook om naar elkaar te luisteren! Want in een wereld waarin iedereen praat en zijn mening gehoord wil zien, blijft er geen ruimte voor de kunst van het luisteren over. En juist dat is wat iedere prater nodig heeft. Praten zonder dat er geluisterd wordt brengt geen oplossing. Het is juist het luisteren waarin de heling plaats vindt, waar oplossingen geboren worden, want daar ligt het gehoord worden, de erkenning, zorg en aandacht die we allemaal zo nodig hebben.
Als iedereen gehoord wil worden, laten we dan vooral met zijn allen meer gaan luisteren! Luister en je zult iets wonderbaarlijks beleven: je zult jezelf leren kennen en je eigen pijn terug horen in de woorden van de ander. Want die ander die jou zogenaamd niet begrijpt, wordt ook door jou niet begrepen zolang jij hem niet hoort. En dat veroorzaakt dezelfde pijn als jij ervaart.
Luister naar elkaar, deel verhalen, juist met wie je het minst denkt te begrijpen. Geef stilte de ruimte. De stilte van luisteren, waarin de ander en daarmee ook wijzelf werkelijk gehoord kunnen worden en heling aan beide kanten plaats kan vinden.
Veel stilte en heling gewenst!
En een moment van gedenken voor wie niet (meer) praten kunnen.
❤️
Eric Hage
5-1-2020
Deel 2 van een drieluik van overdenkingen n.a.v. de foto van een joey, jonge kangaroo, die tot een standbeeld van kool werd, nadat hij vastliep tegen een hek van prikkeldraad tijdens de bosbranden in Australië.
Verder lezen deel 1, 2, 3 en epiloog
Over de fotograaf vind je hier meer
http://www.erichage.com/joey-deel-2/embed/#?secret=VUW5o1BBXu