januari 8, 2020
Wacht nog even met wegkijken! Er is nog iets waar we het over moeten hebben, wat deze joey* ons laat zien in al zijn gruwelijke schoonheid. De vraag die mij wakker hield vannacht: waarom raakt deze tot standbeeld verkoolde jonge kangaroo mij zo diep?
Doordat hij op ons lijkt. Herkenning schept een band en deze joey lijkt op ons. Zoals wij over een hekje kunnen hangen en over het landschap turen, zo hangt hij ook op t eerste gezicht ontspannen te kijken. Maar wat pas in tweede instantie zichtbaar wordt zijn de vlammen die hem achtervolgden, inhaalden en verkoold achterlieten.
Wat ging er door zijn hoofd toen hij in blinde paniek weg probeerde te komen voor de verzengende hitte? Hoe groot was zijn angst toen hij de vuurzee alles wat hij kende om zich heen zag opslokken. Realiseerde hij zich wat het was, waardoor hij niet verder kon? Kende hij de betekenis van het ’prikkeldraad’ en waar dit voor stond?
De beelden van mensen in concentratiekampen, gevangen achter met prikkeldraad omgeven hekken, dringen zich op. Gaskamer en verbrandingsovens dreigend op de achtergrond. Vluchtelingen, ouders met kleine kinderen, kruipend en zichzelf verwondend door grote prikkeldraad rollen op zoek naar veiligheid en vrijheid. Prikkeldraad hekken rond kampen en nederzettingen waar zij hun lot afwachten op de vlucht voor het mortiervuur van de oorlog die hun land teistert. De beelden zijn deel van ons collectief, menselijk geheugen. En prikkeldraad werd symbool van menselijke begrenzing. Om dieren en tot dier gedegradeerde mensen buiten te sluiten. Maar met alles wat we buitensluiten, sluiten we onszelf ook in. Ieder hek heeft twee kanten.
De grote vraag, die diep in ons menselijk bewustzijn ligt, is: waar ligt de grens tussen menselijkheid en het dierlijke. Waarbij menselijkheid altijd verheven wordt boven het dierlijke, want in het dierenrijk gaat het om ’eten of gegeten worden’. Er is echter geen dier wat anderen de kans op ontsnappen ontneemt door het aanbrengen van zelfgemaakte grenzen. Er is geen enkel dier wat hekken bouwt om ‘zijn’ territorium af te bakenen. Zij balanceren dagelijks op de grens tussen doden of gedood worden, maar er is altijd die kans, die ruimte om te ontsnappen. Alleen wij mensen bouwen huizen met sloten en hoge muren met hekken en prikkeldraad eroverheen.
Maar wij hebben een keus: zetten we hekken neer of leren we delen en samenwerken? In onze ontwikkeling naar het besef van verschil tussen mens en dier, hebben we de illusie dat mens-zijn ‘beter’ en ‘hoger’ is voor waarheid aangenomen. Maar wij zíjn dieren op de vlucht, wij zíjn dieren in gevangenschap en daarmee hebben we de hele wereld en al wat daarin leeft ook gevangen gezet. Het grote verschil tussen mens en dier is dat het onze keus was.
Mens zijn heeft ons keuzevrijheid gegeven en met die vrijheid gaan we niet goed om.
Mens zijn heeft ons hoogmoedig gemaakt en ons verheven doen voelen boven alle andere leven op aarde. Dat is onze fout.
Wij hebben keuzevrijheid gekregen, niet om te overheersen, maar om te helpen, te beschermen, te behoeden en verzorgen. Dat wat ons mens zijn waarde geeft, is ons vermogen de keus te kunnen maken voor samenwerken met en zorg dragen voor deze planeet die we samen met alle andere levensvormen mogen bewonen.
Laat mens zijn weer iets zijn om trots op te zijn! Laten we samen zorgen voor alle leven op deze prachtige planeet! Niet alleen óns voortbestaan is belangrijk: wij kunnen niet zonder alle andere levensvormen! Wij kunnen niet zonder deze planeet die zo gul en vrij al haar rijkdom en haar vele medebewoners met ons deelt.
Laten we onze harten en hekken openen zodat alle leven weer vrij kan stromen. Ook in ons.
De keus is aan ons, als mens.
Namens allen die het niet (meer) kunnen zeggen:
Dank je!
❤️
Eric Hage
5-1-2020
Deel 2 van een drieluik van overdenkingen n.a.v. de foto van een joey, jonge kangaroo, die tot een standbeeld van kool werd, nadat hij vastliep tegen een hek van prikkeldraad tijdens de bosbranden in Australië.
Verder lezen deel 1, 2, 3 en epiloog
Over de fotograaf vind je hier meer