januari 8, 2020
Rood-Wit
Deze zondag stond in het teken van afscheid en viering van het leven. Het begon met afscheid voor mijn lieve buurvrouw. Van haar werk als koster in de kerk op de hoek. Afscheid van het werk wat ze met hart en ziel heeft gedaan en nu, na 10 jaar, mee stopt. Het was ook een viering, van het leven wat nu nog komt. Er was een kerk vol mensen en een speciaal samengestelde dienst. Er waren sprekers en bloemen en er werden héél veel handen geschud, knuffels uitgewisseld en tranen gedeeld. Maar het waren vooral tranen van vreugde. Een nieuwe fase breekt aan, die haar van harte wordt gegund. Vervuld van vreugde nam ik afscheid, een zelfgemaakte kaart en een enkele rode roos achterlatend. En de vreugdevolle belofte van het vooruitzicht elkaar nog heel veel te gaan zien.
Na een uurtje rust schreef ik een tweede zelfgemaakte kaart, nu bij een enkele, witte roos. Ook een afscheid. Voor een lieve vrouw die, na een kort ziekbed, familie, vrienden en alles wat ze liefhad in haar leven moest achterlaten. De condoleance aan huis was druk. Vrienden, familie, buren, iedereen wilde afscheid nemen, ook hier. Dit maal definitief. Er werden handen geschud, knuffels gedeeld, mooie en bemoedigende woorden uitgewisseld. Het was een warm onthaal in gedeeld verdriet, een eren van het voorbije leven.
Mensen creëren grenzen uit angst, angst voor verlies, van huis, haard, leven. Waar we niet kunnen omgaan met die angst, dat verdriet, creëren we grenzen uit een basisangst voor de dood. Alsof we met muren en prikkeldraad dat grote einde op afstand kunnen houden, door anderen erachter voor ons uit te duwen. Als zij gaan, hoeven wij nog niet, lijkt de gedachte.
Praten over de dood is moeilijk in een maatschappij waar dood en ziekte steeds meer als maakbaar gegeven en steeds minder als natuurlijk onderdeel van het leven worden ervaren. En zelfs met coaches in van alles op iedere straathoek, is een vriendschappelijk luisterend oor steeds moeilijker te vinden en mogen berichtjes liever niet langer dan 280 tekens zijn.
Zieke en gewonde dieren, weten wanneer hun tijd gekomen is. Zij zoeken een rustige plek om te liggen en geven zich over aan wat komt. Bij sommige diersoorten herkennen we zelfs rouw. Menselijk als wijzelf, treuren zij om het verlies van een dierbare en nemen afscheid met hun eigen rituelen. Dit kan soms dagen duren. Dat hoeven wij ze niet te leren, integendeel, wij weten nog niet de helft van hoe dieren hun leven beleven, dus hoe zouden wij hen zoiets diep ‘menselijks’ kunnen leren!
De droogtebranden in Australië kosten duizenden levens, in mens-, dier- en plantenwereld. Even verderop staat Djakarta, hoofdstad van Indonesië, land van mijn voorouders, onder water, door hevige regenval. En ik zal nooit meer over een hekje hangen en de wereld in kijken zonder aan Joey, de jonge kangaroo, te denken en alles wat hij me, in deze dagen sinds ik zijn foto zag, heeft laten zien.
Ik wens regen voor het doven van de vele vuurhaarden in de wereld, dalend water waar dit te hoog komt. En bovenal wens ik iedereen Rust, Geduld en stilte om te luisteren. Openheid van hart, Ruimte om het leven te laten stromen en genoeg Liefde om alle wonden en littekens te helen.
Dat alles in ‘slechts’ 544 woorden=3183 tekens.
In liefde
Voor Joey
❤️
Eric Hage
6-1-2020
Dit is het 3e en laatste deel in een drieluik van overdenkingen n.a.v. de foto van een joey, jonge kangaroo, die tot een standbeeld van kool werd, nadat hij vastliep tegen een hek van prikkeldraad tijdens de bosbranden in Australië deze week.
Verder lezen deel 1, 2, 3 en epiloog
Over de fotograaf vind je hier meer