januari 15, 2020
Joey – epiloog in antwoord op jullie reactie.
Ik hoor jullie en begrijp jullie! Ik zou zeker nooit een directe vergelijking maken tussen de kangaroo die vastloopt in een hek en hierdoor omkomt, maar daarvoor in vrijheid heeft kunnen leven, met de martelingen, honger en eeuwenlange vervolging die de mensen in kampen hebben moeten doorstaan. Daarvoor heb ik teveel respect voor de ernst van wat daar gebeurde en voor iedereen die hier, direct of indirect, mee te maken heeft. Mede door mijn eigen, aan Jappenkampen verbonden familiegeschiedenis. Het spijt me dan ook dat dit zo over is gekomen bij sommigen.
Wat ik wil laten zien is het gevaar van de glijdende schaal van het begrenzen: In vroeger tijden konden mens en dier zonder grenzen, vrij rondreizen. Men maakte hooguit een tijdelijke beschutting voor het vee waar ze van leefden (melk en vlees) en zichzelf om de nachten veilig door te komen en trokken dan weer verder.
Vanaf het moment dat de mens zich ging settelen is ook de behoefte aan afscherming gegroeid en uitgegroeid tot de door ontelbare, zichtbare en onzichtbare, grenzen versnipperde wereld waarin we nu leven.
Er is een heel mechanisme van toëigening, entitlement, denken dat men ergens recht op heeft aan de gang waardoor mensen land en grondstoffen in beslag nemen ongeacht of er anderen eerder waren, zoals wat er met de Indianen en Aboriginals gebeurt en wat er in iedere oorlog gebeurt: de strijd om macht, zeggenschap, land en grondstoffen.
Het gaat te ver om daar hier allemaal op in te gaan, maar het haakt allemaal aan dezelfde behoefte van grenzen leggen en bewaken. Dieren bewaken hun territorium om te overleven op kleine schaal, maar mensen doen het door het aanleggen van allerlei soorten en maten hekken en muren op wereldwijde schaal.
Ieder mens heeft ruimte nodig, emotioneel, mentaal en fysiek, hoe groot of klein ook. Maar door het leggen van die harde fysieke grenzen, maken we het onszelf en alle dieren ook steeds meer onmogelijk nog vrij te leven. Ja, ik hoor, weet en begrijp ook dat afrastering dieren ook red van doodgereden worden op door mensen aangelegde wegen. Maar er schuilt een arrogantie in dat mensen meer recht denken te hebben op het gebruik van het land in de vorm van een weg of stad, dan de dieren die er altijd al leefden. Waarom willen wij steeds sneller en harder kunnen rijden en moet alles (natuur!) en iedereen daarvoor wijken?
En die arrogantie ligt niet alleen in het gebruik van land, maar ook in het zichzelf op allerlei andere terreinen, moreel en religieus, beter wanen dan anderen, wat leidde tot gruwelijke extremen als slavernij en onderdrukking van hele bevolkingsgroepen, met ja, de Holocaust, als grootste wandaad van de mens tegenover niet alleen zijn medemens, maar het hele leven zelf.
Dat is de glijdende schaal waar ik op doel. De glijdende schaal waarop we, als menssoort, van vrije wezens naar op alle fronten onze eigen gevangenissen creërende wezens die de hele wereld hiermee onder druk zetten. Er is een spiraal in werking, waar we uit moeten zien te komen met zijn allen, er moet weer meer ruimte komen voor beweging, want hoe meer we onszelf en elkaar vastzetten in de meest onmogelijke begrenzingen, hoe minder ruimte over blijft voor het leven zelf.
Nee, ik heb geen kant en klare oplossingen, ik kan alleen maar proberen te vertellen wat ik zie gebeuren en iedereen die dit leest vragen mee te denken hoe we hier met zijn allen een andere richting aan kunnen geven. Ik kan niet anders dan bij mijzelf beginnen en mijn best doen ruimte te creëren voor anderen..ruimte om te luisteren, te horen, te leren begrijpen, waar mensen in de knel komen in de maatschappij en wereld waarin we leven. Dat er dingen moeten veranderen wordt door velen gevoeld en die verandering moet beginnen bij onszelf.
En ja, ik weet dat er heel veel mensen zijn die mij lezen die dit al doen, die al prachtige dingen in de wereld brengen. Mensen die hun huis openstellen voor vluchtelingen en actief grenzen slechten en culturen verbinden. Mensen die meer Openheid, meer Ruimte, meer Rust, meer Stilte, meer Luisteren, meer Aandacht, meer Liefde in de wereld weten te brengen. We doen dit niet alleen, we doen dit samen!
Hoe mooi zou het zijn als we, zo met zijn allen, een nieuwe vorm vinden waarin we al die harde grenzen die tot steeds hardere maatregelen dwingen, te verzachten en verruimen en zo de wereld weer wat leefbaarder en ruimtelijker te maken voor mens én dier!
Dank voor iedereen die de moeite heeft genomen dit te lezen en hier al mee bezig is! We doen dit samen!
In Liefde
❤️
Eric Hage
7-1-2020
Dit is een uitgebreid antwoord op een aantal reacties die ik ontving op (op Facebook) op deel 2 van het 3-luik over Joey de jonge kangaroo die omkwam tijdens de bosbranden in Anstralie de laatste weken.
Verder lezen deel 1, 2, 3 en epiloog
Over de fotograaf vind je hier meer