Langzaam, langzaam, lang-zaam. Begin juli sloeg het toe. Mijn brein ging in overload modus. Nadenken lukte niet meer. De meest simpele beslissing bracht me in tranen. ‘Ik weet het niet.’ ‘Dat kan ik niet.’ Dit waren de enige twee zinnetjes die ik nog kon denken en uitspreken. Mijn hersens voelden alsof iemand ze onder stroom had gezet en daarna in brokjes gehakt. Alle logica was weg, alle samenhang verdwenen. Het enige wat ik wist was dat ik een grens bereikt had. Een harde! Geen ruimte meer voor onderhandelen, zoals ik al maanden, jaren gewend was te doen. Nog even volhouden, straks kan ik een paar dagen vrij nemen en uitrusten. Nog even dit, nog even dat, ja hoor, kan ik wel, doe ik er ook nog wel bij. En toen hield het op.
Nu ken ik burn-outs, overspannen zijn, overbelast zijn, het is bijna een standaard manier van zijn in mijn leven. Met grote regelmaat val ik er steeds weer in door een combinatie van oorzaken.. Altijd liep ik mezelf 10 stappen vooruit en voorbij, maar nu legde mijn brein me weer eens echt stil.
De eerste maanden zijn in een waas voorbij gegaan. Halverwege juli werd ik ook 60. Een mijlpaal die ik me had voorgenomen te vieren, maar dat bleek ineens niet meer mogelijk. Me afsluitend voor de wereld om me heen, te veel, te snel ging alles, meer nog dan normaal, sloot ik me op in mijzelf. Zoekend naar een manier om weer grip te krijgen op mijn brein en emotionele toestand. Alle vrijwilligerswerk, projecten en opdrachten werden opgeschoven tot september. Keuzes maken kon ik niet, uitstellen wel. Ik wist dat veranderingen nodig waren, maar om nu meteen alles definitief op te zeggen was een stap te ver, dus stelde ik alles uit wat uitgesteld kon worden. Alles in de illusie, gecombineerd met een dosis hoop, dat ik met twee maandjes rust er wel weer uit zou zijn. Maar in september was het nog niet veel beter. Genoeg om een uurtje per dag weer een opdracht op te pakken, want die kon ik thuis aan de computer doen, daar hoefde ik de deur niet voor uit. Alle studio werk moest nog even verder uitgesteld.
Inmiddels is het december en begin ik langzaam weer wat controle over mijn hersens te krijgen. Er begint weer wat samenhang te ontstaan en ik kan weer beter keuzes maken, zolang ze niet té ingewikkeld worden.
Een van de keuzes die ik kon maken deze laatste weken was het afmaken van de laatste correcties in mijn nieuwe prentenboekjes. De twee nieuwste had ik tijdens de jaarlijkse Weespers aan de Wand nog kunnen introduceren. Daarna moesten er nog wat laatste correcties gemaakt worden en de bestelling geplaatst, maar dat bleek lange tijd te ingewikkeld. Paniek sloeg toe als ik er maar over nadacht, welke stappen ik daarvoor moest ondernemen, dus kwam ook deze klus op de lijst ‘uitgesteld’.
Twee weken geleden lukte het de correcties door te voeren en vorige week durfde ik de bestelling te plaatsen. Nu nog iedereen die tijdens de expositie een bestelling had gedaan op de hoogte brengen, de boekjes inpakken en afspraken maken voor het ophalen. Ik ben er nog lang niet, maar het begin is er. De boekjes de wereld in brengen deze december is mijn overwinning op 2024. Een jaar vol uitdagingen en (zelf-)onderzoek waar ik later nog meer over zal vertellen.
Voor nu is deze stap wel even genoeg. Een mooie afronding van een pittig jaar en een fijne opstap naar het nieuwe jaar.