I’ll write when i have something to say
Langzaam, langzaam, lang-zaam. Begin juli sloeg het toe. Mijn brein ging in overload modus. Nadenken lukte niet meer. De meest simpele beslissing bracht me in tranen. ‘Ik weet het niet.’ ‘Dat kan ik niet.’ Dit waren de enige twee zinnetjes die ik nog kon denken en uitspreken. Mijn hersens voelden alsof iemand ze onder stroom…
Vanavond wordt op meerdere locaties de documentaire “Stemmen van na-oorlogse generaties” getoond. Over de impact van oorlog en het koloniaal verleden, gericht op de overdracht van trauma’s tussen generaties. Als tweede generatie heb ik hier mijn hele leven naar uit gekeken. Ik ben nog van de generatie die zelf niet in Indië is geboren, maar wel…
Maandagochtend. Nog voor ik mijn ogen open kan doen spoelt een golf van verdriet over me heen. Het voetbalseizoen is weer geopend. En dat heb ik geweten afgelopen weekend. Eerdere jaren werden voetbalwedstrijden in groepjes bij mensen binnenshuis of in cafe’s bekeken. Nu wordt er een tent opgezet, komt het grootbeeldscherm naar buiten met daarbij…
Of ik voor een speciale gelegenheid een heraldisch wapen kan ontwerpen voor zijn vrouw. Onderzoek had een familiewapen ergens in de middeleeuwen aan het licht gebracht wat aan een vrouwelijke voorouder behoorde en dit wilde zij graag in ere herstellen. Een mooie opdracht en een wens die ik al heel lang koesterde eens voor iemand…
Zijn met wat is, met de toestand in de wereld of je leven in het klein, het is iedere dag een nieuwe uitdaging, opnieuw dat proces.Soms lukt het, even zo vaak ook niet, dan stuit je op weerstand, op dat gevoel van ‘het is genoeg’, ik wil het niet (meer) weten’. Soms is ‘wat is’…
Het is tijd voor een dansje, gewoon even bewegen, lichaam en ziel verheffen, het gewicht van de wereld van me af laten glijden. In stilte in de kamer, zittend op de bank, springend door de ruimte, dansen kan altijd en overal. Vanavond doe ik het in stilte, gewoon, omdat het kan. Dans gerust even mee!…