Zijn met wat is, met de toestand in de wereld of je leven in het klein, het is iedere dag een nieuwe uitdaging, opnieuw dat proces.
Soms lukt het, even zo vaak ook niet, dan stuit je op weerstand, op dat gevoel van ‘het is genoeg’, ik wil het niet (meer) weten’. Soms is ‘wat is’ teveel.
En ook dat is goed, dit registreren hoort ook hoort bij zijn met wat is.
Morgen is een nieuwe dag.
Vandaag is vandaag genoeg.
Het is een proces, iedere keer een laagje dieper dalen in dit weten. Niet zonder kleerscheuren en niet zonder tranen komen we erdoor en voelt het afpellen van weer een laag als nog kwetsbaarder en kleiner worden. En toch is het groei:
Zijn met wat is,
is zijn waar mijn lichaam is, is zijn waar mijn benen zijn,
waar mijn armen zijn, waar mijn hoofd is, mijn rug, mijn buik, nek, keel, borstkas.
Zijn met wat is, is zijn waar mijn gedachten zijn,
zijn met wat mijn gevoelens zijn,
Zijn met het heden precies zoals het is.
Zijn met wat is,
Is weten dat het verleden nooit anders zal zijn.
Ik zal nooit los van mijn verleden zijn, mijn verleden zal altijd dit verleden zijn.
Ik zal nooit zijn wie ik had willen zijn zónder dit verleden.
Zijn met wat is, is weten dat ik nooit iemand anders zal zijn.
Ik zal altijd dit lichaam zijn, deze armen, deze benen, dit hoofd, dit gezicht.
De tijd zal er zijn werk aan doen, maar dit zal altijd mijn lichaam zijn, niet dat van een ander.
Zijn met wat is,
is zijn wie ik ben, zonder te proberen het beter, mooier, fitter, slimmer,
anders te willen laten zijn dan het is.
Mijn verleden is mijn verleden.
Mijn leven is mijn leven.
Ik werd geboren waar ik werd.
Ik groeide op zoals ik groeide.
Zijn met wat is,
is het opgeven van de wens dat het anders is.
Zijn met wat is,
is weten dat ik imperfect perfect ben.
En dat is OKAY!
15 nov. 2020