Een goed moment om stil te staan bij iedereen die op een of andere manier te maken heeft met het autisme spectrum (AS) en dat zijn wij allemaal. Niet alleen degenen die zich, gediagnosticeerd of niet, op het spectrum bevinden, maar ook iedereen daaromheen. Of je het nu weet of niet, het is bijna niet mogelijk om níet iemand op het AS te kennen.
Zelf ben ik sinds een paar maanden op zoek naar een goede plek om uit te zoeken waar ik mij op dit spectrum bevind, want dát ik erop zit is mij wel duidelijk na een leven lang worstelen en 3 maanden intensief onderzoek, lezen, luisteren en mijn leven onder de loupe nemen. Er is zoveel herkenning, zoveel ‘passen in het plaatje’.
Hoe dat plaatje er voor mij uitziet is een vraag die ik mijzelf regelmatig stel, want er is nog altijd een soort standaard idee over wat ‘een autist’ is, wat al lang niet meer klopt. Niet voor jongens en mannen, maar zeker niet voor vrouwen.
In de laatste tien jaar ongeveer, is er eindelijk aandacht voor meisjes en vrouwen binnen het spectrum. Zij presenteren zich anders, maar hebben wel degelijk problemen. Doordat die niet of niet op tijd herkend worden, moeten zij het lang zonder erkenning en hulp doen.
Steeds meer wordt gesproken ook over de zgn ‘verloren generatie’ (20-45). Vrouwen (en mannen) die, vaak met kinderen op het spectrum, erachter komen hier zelf ook binnen te vallen. De jongetjes en meisjes die, toen er nog niet zoveel aandacht en kennis was rond autisme, volwassen werden en hun hele verdere leven worstelden met dingen die ze niet konden plaatsen. Tot ze kinderen krijgen en zichzelf hierin herkennen.
Er komen echter ook steeds meer verhalen van grootouders van (klein-)kinderen met ASS. 50 tot zelfs 90-ers die er nu achter komen binnen het spectrum te vallen. Er is niet één ‘verloren generatie’, het zijn álle generaties vóór de huidige, die nooit hebben geweten dat ze op het spectrum zaten. Niemand wist tenslotte dat er zoiets als AS bestond.
Omdat ik, als 50-er, in deze laatste groep val, heb ik ervoor gekozen juist deze week een inkijkje te geven in een paar dingen waar ik al mijn hele leven mee worstel. Ik ‘zie er niet autistisch uit’, omdat ik (bewust en onbewust) van kinds af heb geleerd me aan te passen. Juist als meisje leerde ik binnen normen passen, maar dat eiste wel zijn tol en dat zag en ziet niemand. Wat ik deze week deelde is het topje van de ijsberg. Je kunt niet een heel leven uitleggen in één week, maar juist omdat er nog zo weinig bekend is over vrouwen en autisme, hoop ik hiermee een bijdrage te kunnen leveren aan meer openheid en bekendheid hiervoor. Ook over de mooie kanten van autistisch zijn, daarover later meer.
Het leven is een proces en we groeien iedere dag. De ene dag meer dan de ander. De ene dag kost meer móeite dan de ander, maar met wederzijds geduld, openheid en compassie maken we de wereld en het leven, voor elkaar een heel stuk lichter! 😘🍀
