I’ll write when i have something to say
Vanavond wordt op meerdere locaties de documentaire “Stemmen van na-oorlogse generaties” getoond. Over de impact van oorlog en het koloniaal verleden, gericht op de overdracht van trauma’s tussen generaties. Als tweede generatie heb ik hier mijn hele leven naar uit gekeken. Ik ben nog van de generatie die zelf niet in Indië is geboren, maar wel…
Woorden komen langzaam op gang vandaag. Ze zijn met nooit genoeg en dat weten ze, dus hebben ze geen haast. Beelden, ja, die stromen in overvloed, net als gevoelens en allerlei soorten gedachten. Ik sluit mijn ogen en laat ze toe. Bekijk, voel, beleef ze allemaal. Ieder jaar weer, ieder jaar net even anders, dieper,…
Bloesemkind/Bloesemouder Op mijn eerdere stuk ‘Een naam voor verlies’, kwamen diep persoonlijke reacties, met even diepgevoelde vragen. Er is zoveel verdriet wat niemand ziet. Verlies van geliefden, verlies van mogelijkheden en kansen. Leegtes die niet vervuld raakten en wellicht nooit vervuld zullen raken, maar waar we namen voor zoeken. Woorden die uitdrukken wat dit verlies…
Wie een partner verliest is weduwe of weduwnaar, wie beide ouders verliest is wees, maar wie een kind verliest heeft niets om zich aan vast te houden. Iedereen begrijpt het verlies wat achter dat ene woord ‘weduwe’ of ‘wees’ ligt, maar hoe communiceer je het verlies van een kind?Hoe zwaar ook de deken van eenzaamheid…
Rouw kent vele gezichten, zo legde mijn psycholoog uit. Gek toch, hoe je bij anderen dat wel kunt zien en bij jezelf dan toch vast komt in het moeten voldoen aan verwachtingen en patronen. Rouw als verdriet, als huilen, als mensen vragen hoe het gaat volschieten en je tranen niet kunnen bedwingen. Dat is pas…
augustus 6, 2017 Stilte is meer dan de afwezigheid van woorden of geluid. Het is cocon, het is ruimte, leegte. Is soms gevangenis, dan weer bevrijding. Een jaar geleden starte ik met werken voor een nieuwe expositie die als thema “Stilte” had gekregen. Inmiddels had de expositie al volop bezig moeten zijn, en zou vandaag…
juni 29, 2017 De soms monotone, soms in snelheid wisselende belletjes op de afdeling hartbewaking doen me denken aan Boeddhistische monniken. In mijn hoofd zie ik ze rondlopen door de gangen en in lotushouding zitten in hun kamers, tussen de mantra’s door hun belletjes rinkelend. Het idee heeft iets geruststellends. Dat er voor iedereen die…